Tel: 088 242 6437

Veelgestelde vragen

Heb je een geldige basisverzekering en een verwijsbrief van je huisarts? Neem dan gerust contact met ons op. We kunnen dan een afspraak maken voor een intakegesprek. Tijdens dat gesprek bekijken we samen of je bij ons daadwerkelijk op de juiste plek bent.

De duur van de behandeling kan per cliënt verschillen en is afhankelijk van het traject waarvoor wordt gekozen. De ambulante dagbehandeling duurt 12 weken. De nabehandeling bestaat uit wekelijkse groepssessies die een dagdeel omvatten voor de duur van 12 weken. Een klinische behandeling, waarbij je dus in de kliniek wordt opgenomen, duurt gemiddeld 6 tot 9 weken.

Een behandeling door Changes GGZ behoort tot wat de tweedelijns specialistische geestelijke gezondheidszorg wordt genoemd. Dit valt binnen het basispakket. Alleen je eigen risico zal, als je dat nog niet gebruikt hebt, door jou voldaan moeten worden. Je zorgverzekeraar zal je vooraf informeren over de hoogte van een eventuele bijdrage.

Let op: Wanneer er wordt gekozen voor een klinische behandeling in Zuid-Afrika, komen de kosten van de vlucht voor jouw rekening.

Het kan voorkomen dat we toch afzien van een behandeling. Dit gebeurt wanneer er sprake is van zogeheten contra-indicaties:

  • Je bent jonger dan 18 jaar;
  • Er is sprake psychiatrische problematiek die op de voorgrond staat, zoals schizofrenie, actuele suïcidaliteit of psychoses;
  • Er is sprake een verstandelijke beperking;
  • Er is sprake van dreigend of daadwerkelijk gewelddadig gedrag als gevolg van een verstoorde agressieregulatie;
  • Je bent zelf niet gemotiveerd om iets aan je verslaving te doen.

Het kan lastig zijn om een cannabisverslaving te herkennen. Bij de diagnose wordt gekeken naar zowel lichamelijke als psychische symptomen. Hierbij kun je denken aan:

  • Afhankelijkheid. Je bent ervan overtuigd dat je zonder cannabis minder goed functioneert;
  • Obsessief bezig zijn met wanneer je weer kunt gebruiken;
  • Wanneer het tot problemen leidt, reageert je omgeving vaak afkeurend op je blowgedrag. Dit kan ertoe leiden dat je probeert je verslaving verborgen te houden, waardoor je vast komt te zitten in een web van leugens;

Ja, dat kan. Ongeveer 1 op de 10 cannabisgebruikers raakt verslaafd.

Cannabis staat niet bekend als een drug waarbij sprake is van lichamelijke afhankelijkheid. Toch kun je mogelijk lichamelijke ontwenningsverschijnselen ervaren. Hierbij kun je denken aan rusteloosheid, slapeloosheid, een gebrek aan eetlust en prikkelbaarheid. Deze klachten verdwijnen geleidelijk.

Cannabisverslaving is vooral een geestelijke afhankelijkheid. Dat betekent dat je een dringend verlangen naar de drug voelt en je je eigenlijk niet goed voelt als je niet gebruikt.

De mensen die bekend zijn met de signalen van cannabisgebruik, kunnen het vaak wel degelijk zien als je gebruikt hebt. De meest voorkomende signalen zijn:

  • Rode, bloeddoorlopen ogen;
  • Lachkicks;
  • Verwarring;
  • Van de hak op de tak springen, geen (logisch) gesprek kunnen voeren;
  • ‘Munchies’ en vreetbuien;
  • Gebrek aan energie en/of motivatie;
  • Paranoia of paniekgevoelens;
  • Een slechte coördinatie;
  • Een vertraagd reactievermogen;
  • Anders dan de meeste drugs heeft cannabis een zeer doordringende geur die vaak blijft hangen in kleding, beddengoed, meubilair en haar. Het is voor anderen vaak ook te ruiken als je cannabis hebt gebruikt.

Voor zover bekend heeft nog nooit iemand een fatale overdosis cannabis genomen. Dat betekent echter niet dat cannabis ongevaarlijk is. Je kunt namelijk wel een slechte reactie krijgen als je te veel cannabis gebruikt. Dit kan zich uiten in extreme verwarring, angst, paranoia en paniek. Je kunt een hoge bloeddruk ervaren, evenals hartkloppingen, waandenkbeelden en hallucinaties. Ook kun je erg misselijk worden en overgeven. Een fatale overdosis is dus onwaarschijnlijk, echter leiden de reacties op overmatig cannabisgebruik soms wel indirect tot onbedoelde verwondingen met fatale afloop, zoals verkeersongelukken of vallen.

De duur van de behandeling kan voor iedere cliënt anders zijn en is afhankelijk van het gekozen traject. De ambulante dagbehandeling heeft een duur 12 weken. De nabehandeling bestaat uit wekelijkse groepssessies die een dagdeel omvatten voor de duur van 12 weken. Een klinische behandeling (waarbij je in de kliniek wordt opgenomen) duurt gemiddeld tussen de 6 en 9 weken en kan plaatsvinden in een kliniek in Nederland of Zuid-Afrika.

Een behandeling door Changes GGZ valt onder de zogeheten tweedelijns specialistische geestelijke gezondheidszorg. Dit valt binnen het basispakket van je zorgverzekering. Als je je eigen risico nog niet (volledig) gebruikt hebt, kan het zijn dat je hier wel een eigen bijdrage voor moet betalen. Je zorgverzekeraar kan je hier altijd vooraf over informeren.

Let op: Wanneer we kiezen voor een klinische behandeling in Zuid-Afrika, komen de kosten van de vlucht voor jouw rekening.

In sommige gevallen kunnen we na een intake besluiten om toch af te zien van een behandeling. Dit doen we in het geval van zogeheten contra-indicaties. We spreken van contra-indicaties als:

  • Je jonger bent dan 18 jaar;
  • Je cocaïneprobleem wordt overschaduwd door psychiatrische problematiek, zoals schizofrenie, actuele suïcidaliteit of psychoses;
  • Je een verstandelijke beperking hebt;
  • Je dreigend of daadwerkelijk gewelddadig gedrag vertoont;
  • Je zelf niet gemotiveerd bent om van je coke verslaving af te komen.

Heb je een geldige zorgverzekering en een verwijsbrief van je huisarts? Neem dan vooral contact met ons op. We plannen dan een intakegesprek met je in. Tijdens dat gesprek evalueren we of je bij ons inderdaad op de juiste plek bent.

Veelvuldig en/of langdurig gebruik van cocaïne resulteert in veranderingen in je hersenen, die ervoor zorgen dat je afhankelijk wordt van de drug. Als je stopt met gebruiken, kun je zowel lichamelijke als psychische ontwenningsverschijnselen ervaren. Hierbij kun je denken aan:

  • Vermoeidheid;
  • Meer eetlust;
  • Hoofdpijn;
  • Stemmingswisselingen;
  • Concentratieproblemen;
  • Een sterk verlangen naar drugs;
  • Insomnia en nachtmerries;
  • Depressie.

Er is geen enkele legale manier om aan cocaïne te komen. Als je regelmatig cocaïne gebruikt, moet je dus meestal wel enige moeite doen om eraan te komen. Lieg je wel eens over je cocaïnegebruik? Probeer je het voor anderen te verbergen? Heb je weleens situaties of personen gemanipuleerd om aan de drug te komen? Dan is de kans dat je verslaafd bent aan cocaïne zeer groot.

Het herkennen van de signalen van een cocaïneverslaving is de eerste stap om hulp te zoeken – voor jezelf of voor een ander.

Cocaïne is zeer verslavend. Dat betekent dat als je cocaïne gebruikt, er een hoog risico is dat je er afhankelijk van wordt. In dat geval voel je de drang om het te blijven gebruiken, omdat je denkt dat je anders niet meer (goed) kunt functioneren.

Ja, het is zeker mogelijk om een overdosis cocaïne te nemen. Dit kan voorkomen wanneer je te veel cocaïne hebt genomen. Het gebruik van cocaïne in combinatie met andere drugs of alcohol verhoogt het risico op een overdosis.

Een overdosis kan fataal zijn. Zelfs het eerste gebruik kan al dodelijke gevolgen hebben. Wanneer het vermoeden bestaat dat jij of iemand anders een overdosis heeft genomen, is het van levensbelang om meteen hulp te zoeken.

Enkele symptomen die zich kunnen voordoen bij een cocaïne overdosis zijn:

  • Trillen;
  • Zweten;
  • Verwarring;
  • Ademhalingsproblemen;
  • Extreme agitatie;
  • Hallucinaties;
  • Epileptische aanval.

Cocaïne wordt meestal verkocht als een wit poeder en staat ook wel bekend als coke, snow, dust, Charlie of blow. Cocaïne kan op meerdere manieren gebruikt worden, namelijk door:

  • Het poeder op te snuiven;
  • Het poeder op het tandvlees te smeren;
  • Het te roken (‘freebase’ of ‘crack’);
  • Het oraal in te nemen;
  • Het poeder op te lossen en het in een ader te injecteren;
  • Cocaïne wordt ook wel gemengd met andere drugs, zoals heroïne, waarna het wordt geïnjecteerd. Deze methode wordt speedballing genoemd.

Cocaïne is een harddrug die wordt vervaardigd uit de bladeren van de coca plant, die in Zuid-Amerika groeit. Het werd in het begin van de twintigste eeuw in de Verenigde Staten geïntroduceerd als een plaatselijk verdovingsmiddel voor chirurgisch gebruik. Toen eenmaal bleek hoe schadelijk en verslavend cocaïne was, werd het verboden. Het is dus alleen illegaal verkrijgbaar.

Hieronder hebben we een aantal vragen met betrekking tot gamegedrag op een rijtje gezet. Kun je 2 of meer vragen met ‘ja’ beantwoorden, dan is de kans groot dat je gameverslaafd bent.

  • Kom je regelmatig slaap te kort omdat je nog tot laat aan het gamen was?
  • Lieg je soms over je gamegedrag?
  • Voel je je schuldig over je eigen gamegedrag of schaam je je ervoor?
  • Reageer je geërgerd en/of defensief wanneer anderen suggereren dat je te vaak speelt?
  • Heb je weleens ruzie met huisgenoten, partners of familieleden vanwege je gamegedrag?
  • Heb je je weleens ziek gemeld zodat je kon (blijven) gamen?
  • Verzin je regelmatig smoesjes om sociale activiteiten te vermijden zodat je kunt gamen?
  • Heb je hobby’s of sportactiviteiten waar je voorheen veel plezier aan beleefde laten vallen zodat je meer kon gamen?
  • Ben je belangrijke afspraken of deadlines vergeten doordat je aan het gamen was?
  • Merk je dat je steeds meer tijd aan gamen besteedt?
  • Kalmeer je jezelf door te gamen wanneer je overstuur bent?
  • Wordt je soms (disproportioneel) kwaad of agressief wanneer iemand je stoort tijdens het gamen, of je spel onderbreekt?

In theorie zou je aan vrijwel elke game verslaafd kunnen raken. Toch lijkt het erop dat bij bepaalde soorten games sprake is van een hoger risico op verslaving. Massively multiplayer online games (MMOs) bijvoorbeeld, maken het mogelijk om op een comfortabele manier te interageren met andere spelers, in een competitieve of collaboratieve setting. Ook role-playing games (RPGs) kunnen een verslavende werking hebben omdat je helemaal op kunt gaan in de rol die je speelt. Op die manier hebben veel spelers het gevoel dat ze aan de realiteit kunnen ontsnappen. World of Warcraft, Call of Duty, Fortnight, League of Legends, Pokemon GO en Candy Crush zijn enkele voorbeelden van moderne games die erom bekend staan verslavend te zijn.

Wereldwijd spelen meer dan 2 miljard mensen videogames. Naar schatting heeft 1 tot 10% van alle gamers problemen met obsessief en dwangmatig gamen. Niet alle gevallen komen echter aan het licht, omdat veel gameverslaafden zich schamen voor hun gamegedrag en dit verborgen proberen te houden voor hun omgeving.

Een dwanglus is een habituele keten van herhaalde handelingen waar de speler plezier aan beleeft, wat ervoor zorgt dat hij of zij die handelingen blijft uitvoeren. Een dwanglus wordt ontworpen zodat deze een neurochemische beloning bij de gebruiker opwekt – er komt dopamine in de hersenen vrij. Dopamine is een neurotransmitter die een belangrijke rol speelt bij het ervaren van genot, geluk en vreugde. Hoewel dopamine zelf niet verslavend is, kan het wel leiden tot verslavend gedrag; je verlangd steeds meer naar de effecten die gecreëerd worden door het vrijkomen van dopamine. De cyclus heeft drie fases. Dat zijn 1) de anticipatie op het krijgen van een beloning, 2) de handelingen die moeten worden uitgevoerd om die beloning te krijgen en 3) het daadwerkelijk krijgen van de beloning. Neurowetenschappers denken dat de hersenen de dopamine aanmaken gedurende de anticipatiefase en dat de dopamine vrijkomt bij het verkrijgen van de beloning.

Sinds de jaren ’80 is er veel onderzoek gedaan naar problematisch gamegedrag. Echter is er door het gebruik van inconsistente definities in deze onderzoek nog relatief weinig bekend over het ontstaan van gameverslavingen. Er zijn wel zeer aannemelijke theorieën die de verslavende werking van gamen zouden kunnen verklaren. Veel van die theorieën richten zich op de veronderstelde ‘beloningssystemen’ van videogames, zoals de zogeheten ‘compulsion loops’, oftewel dwanglussen. Dwanglussen worden bewust toegepast in videogame design als een extrinsieke motivatie voor spelers.

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) definieert een gameverslaving als “een patroon in gamegedrag (‘digitaal gamen’ of ‘videogamen’), gekenmerkt door een gebrekkige beheersing over het gamen en het steeds vaker geven van prioriteit aan het gamen boven andere activiteiten, tot het punt dat gamen voorrang krijgt op andere interesses en dagelijkse activiteiten. Het gamegedrag duurt voort of escaleert, ondanks de negatieve consequenties die het met zich meebrengt.”

Heb je een geldige basisverzekering en een verwijsbrief van je huisarts? Neem dan gerust contact met ons op. We kunnen dan een afspraak maken voor een intakegesprek. Tijdens dat gesprek bekijken we samen of je bij ons daadwerkelijk op de juiste plek bent.

Wanneer we ervoor kiezen om je te behandelen, dan valt die behandeling onder de tweedelijns specialistische geestelijke gezondheidszorg. Dit valt binnen je basisverzekering. Het kan wel zijn dat je je eigen risico nog moet betalen, als je dit nog niet (volledig) gebruikt hebt. Je zorgverzekeraar zal je echter altijd vooraf op de hoogte stellen als je een eigen bijdrage moet betalen.

Let op: Wanneer er wordt gekozen voor een klinische behandeling in Zuid-Afrika, moet je zelf de kosten van de vlucht betalen. 

Het kan soms voorkomen dat we na het intakegesprek besluiten om je niet te behandelen. Dat gebeurt wanneer er sprake is van een of meer van de volgende contra-indicaties:

  • Je bent jonger dan 18 jaar;
  • Je GHB verslaving wordt overschaduwd door een ernstig psychisch probleem, zoals schizofrenie, actuele suïcidaliteit of psychoses;
  • Je hebt een verstandelijke beperking;
  • Je vertoont dreigend of daadwerkelijk gewelddadig gedrag;
  • Je bent zelf niet gemotiveerd om van je verslaving af te komen.

GHB is op meerdere manieren gevaarlijk.

  • Omdat GHB illegaal is, is er geen toezicht op de productie en dus ook geen enkele controle op de sterkte en puurheid van de geproduceerde drug. De drugs die als GHB worden verkocht bevatten vaak andere (onbekende) drugs of andere fillers, waarvan het gebruik fatale gevolgen kan hebben. Je weet niet hoeveel GHB er precies in de oplossing zit, en welke dosis ‘veilig’ is (daarbij moeten we benadrukken dat er bij GHB in feite geen ‘veilige’ dosis bestaat).

Regelmatig gebruik kan leiden tot lichamelijke afhankelijkheid. En als je lichamelijk afhankelijk bent van GHB, is de kans groot dat je ontwenningsverschijnselen ervaart als je abrupt stopt met gebruiken.

Enkele veel voorkomende ontwenningsverschijnselen zijn:

  • Angst;
  • Trillen en zweten;
  • Slaapproblemen;
  • Paranoia;
  • Hallucinaties;
  • Een verhoogde bloeddruk.

Hoe ernstiger de verslaving, hoe ernstiger de ontwenningsverschijnselen. De ontwenningsverschijnselen zelf kunnen ook levensbedreigend zijn. Daarom moet je altijd professionele hulp inschakelen als je lichamelijk afhankelijk bent van GHB.

Signalen van GHB verslaving kunnen per persoon verschillen. Hieronder een aantal veelvoorkomende psychische en lichamelijke kenmerken van een GHB verslaving:

Psychische kenmerken:

  • Je ontkent dat je verslaafd bent.
  • Concentratieproblemen en geheugenverlies.
  • Als je niet gebruikt heb je last van (sociale) angsten.

Ja, GHB is een verslavende drug. Als je vaker GHB gebruikt, kun je ook een tolerantie ontwikkelen. Dat betekent dat je steeds meer moet nemen om het gewenste effect te voelen.

De effecten van GHB voel je doorgaans 10 tot 20 minuten nadat je het hebt genomen. Na 30 tot 45 minuten zijn de effecten het sterkst; ze houden, afhankelijk van de dosis, ongeveer 2 tot 4 uur aan. Hoe lang de effecten aanhouden is ook afhankelijk van wanneer je voor het laatst hebt gegeten en hoeveel; de drug komt op een lege maag harder aan, omdat de GHB dan sneller door je lichaam wordt opgenomen. Neem je GHB op een volle maag, dan duurt het vaak ook iets langer voordat de effecten merkbaar worden.

De effecten van GHB worden beïnvloed door verschillende factoren, waaronder:

  • Je leeftijd en lichaamsgewicht;
  • Je maaginhoud;
  • Hoeveel je neemt;
  • Of je het vaker gebruikt en hoe lang je het al gebruikt;
  • In welke vorm je de drug neemt;
  • Je omgeving;
  • Of je het combineert met alcohol of andere drugs;
  • Of je bestaande medische of psychische aandoeningen hebt.

Wanneer GHB als recreatieve drug wordt gebruikt, gebeurt dit meestal met de vloeibare vorm. De vloeistof wordt vermengd met frisdrank. Zelfs GHB met een lichte smaak proef je dan niet meer.

GHB is, net als GBL, geurloos. Vaak is het ook smaakloos, hoewel het soms een licht zoute of zeepachtige smaak kan hebben.

In vloeibare vorm ziet GHB eruit als water of kleurloze olie. GHB wordt meestal in vloeibare vorm verhandeld, in kleine flesjes. Maar het wordt incidenteel ook verkocht in de vorm van capsules, als poeder of als pasta.

Ondanks het feit dat GHB een relatief nieuwe drug is, zijn er veel verschillende straatnamen voor. Zo staat GHB ook wel bekend als blue nitro, cherry meth, everclear, goops, vloeibare XTC, liquid X, rape drug, G, G’tje, G-Force, Gap of Gab, Gea, Geebee, soep, buisje, flesje, Flügel, doppie, poor man’s heroin en soap.

GBL staat voor gamma-butyrolacton. Dit is een van de grondstoffen die worden gebruikt voor de productie van GHB. Deze stof blijft over wanneer GHB niet op de juiste manier wordt geproduceerd. Maar GBL wordt soms ook in plaats van GHB gebruikt. Dit brengt extra risico’s met zich mee, want in vloeibare vorm is GBL vaak twee keer zo sterk als GHB. Dit maakt het nog lastiger om goed te doseren. Een ander gevaar is dat GBL er op het oog precies hetzelfde uitziet als GHB; als een reukloze, transparante vloeistof. Tenzij je het laat testen, weet je als gebruiker dus nooit 100% zeker of je met GHB of GBL te maken hebt.

GHB is de afkorting van gamma-hydroxybutyrate, een stofje dat (in zeer kleine hoeveelheden) van nature in het menselijk lichaam voorkomt. De drug GHB is een verdovend middel. Het vertraagt je hartslag en ademhaling en maakt je slaperig. Sinds 2012 staat GHB op lijst 1 van de Opiumwet, wat wil zeggen dat het verboden is.

De duur van de behandeling kan voor iedere cliënt anders zijn en is afhankelijk van het gekozen traject. De ambulante dagbehandeling heeft een duur 12 weken. De nabehandeling bestaat uit wekelijkse groepssessies die een dagdeel omvatten voor de duur van 12 weken. Een klinische behandeling (waarbij je in de kliniek wordt opgenomen) duurt gemiddeld tussen de 6 en 9 weken en kan plaatsvinden in een kliniek in Nederland of Zuid-Afrika.

Nee. Een gokverslaving is een emotioneel probleem met financiële consequenties. Zelfs als je alle schulden van een gokverslaafde zou kwijtschelden, dan heeft diegene nog altijd een gokprobleem.

De gevolgen van een gokprobleem kunnen je hele leven ruïneren. Dus in plaats van je gokprobleem te laten voortsudderen, is het belangrijk om zo snel mogelijk actie te ondernemen. Neem gerust contact op met Changes GGZ voor meer informatie over een behandeling. We nodigen je graag uit voor een vrijblijvend gesprek om te kijken wat we voor jou kunnen betekenen.

Heb je jezelf ingelezen in de symptomen van een gokverslaving en de conclusie getrokken dat je een gokprobleem hebt? Dan nog kan het zijn dat je twijfelt of een behandeling wel echt noodzakelijk is. Sommige mensen lukt het om zelfstandig te stoppen, zeker als zij daarbij steun krijgen van hun omgeving. In de praktijk blijkt echter dat zelfs degenen die voldoende zelfbeheersing hebben om zelfstandig te stoppen met gokken, eerder geneigd zijn om terug te vallen wanneer zij met tegenslag te maken krijgen. Denk bijvoorbeeld aan een sterfgeval binnen de familie, het verlies van werk of het stuklopen van een relatie. Met het oog op een blijvend herstel is het daarom zeker aan te raden om professionele hulp te zoeken.

Verslavingen ontwikkelen zich meestal niet van de ene op de andere dag. Elke verslaving, en dus ook een gokverslaving, gaat gepaard met compulsief gedrag dat ontstaat door geleidelijke veranderingen in je hersenen. Wanneer je compulsief gedrag vertoond, betekent dit dat je een sterke drang hebt om bepaalde handelingen uit te voeren (in jouw geval gokken). Wanneer je die handelingen uitvoert, voelt het alsof je angstige, gejaagde of ongemakkelijke gevoelens als sneeuw voor de zon verdwijnen. Als gokken voor jou een compulsieve gewoonte is geworden om negatieve gevoelens te verlichten, dan heb je een gokverslaving ontwikkeld. Je bent dus in feite geestelijk verslaafd geraakt aan de stofjes die in je hersenen vrijkomen wanneer je gokt. Je gokverslaving doorbreken houdt meer in dan slechts stoppen met gokken.Door middel van therapie kan je hier mee om leren gaan.

De oorzaak van een gokprobleem ligt bij het onvermogen om het gokgedrag onder controle te houden. Dat betekent dat elke vorm van gokken problematisch kan worden. Eigenlijk net zoals iemand met een alcoholprobleem dronken kan worden van elk alcoholisch drankje. Het is wel zo dat sommige gokspellen bepaalde eigenschappen hebben die hogere risicofactoren hebben. Denk bijvoorbeeld aan een hoge snelheid van het spel.

Wanneer gokken een probleem wordt, hangt niet af van de hoeveelheid geld die je wint of verliest. We spreken van een gokprobleem wanneer je gokgedrag een negatieve impact heeft op een of meer aspecten van je leven, zoals je financiële situatie, je relaties, je studie of je werk.

Iedereen die gokt kan een gokprobleem ontwikkelen. Dat risico is groter wanneer je je niet (volledig) bewust bent van de risico’s, of onverantwoord gokt.

Hoewel je geen middel consumeert, ervaart iemand met een gokprobleem min of meer hetzelfde effect van gokken als dat een drugsverslaafde ervaart met drugs en een alcoholverslaafde met alcohol. Gokken beïnvloedt je hersenen op zo’n manier dat je je gokgedrag blijft herhalen om datzelfde effect te voelen. Net zoals andere verslaafden een tolerantie kunnen ontwikkelen voor drugs of alcohol, kun je met een gokprobleem op een gegeven moment merken dat je vaker en langer moet gokken om je ‘fix’ te krijgen. Je gaat steeds heviger verlangen naar gokken, en je bent steeds minder goed in staat om je tegen die drang te verzetten.

Het kan lastig zijn om zelf te bepalen of je echt verslaafd bent aan medicijnen. Je komt vaak al een eind door jezelf in te lezen in de symptomen van een medicijnverslaving. Ben je afhankelijk geworden van je voorgeschreven medicijnen? Heb je steeds meer medicijnen nodig om het gewenste effect te bereiken? Lukt het je niet om zelfstandig te stoppen? Dan is de kans groot dat je een medicijnverslaving hebt. Afhankelijk van het type medicijnen en hoe vaak en hoeveel je gebruikt, kan dit ernstige gevolgen hebben. We raden je dan ook aan om contact met ons op te nemen. Dit is geheel vrijblijvend!

Als twee mensen tegelijkertijd dezelfde hoeveelheid van hetzelfde medicijn nemen, zal het bij de een sneller uit zijn of haar systeem zijn dan bij de ander. Het ‘eliminatieproces’ is namelijk afhankelijk van meerdere factoren, zoals je leeftijd, gewicht, tolerantie, stofwisseling, en lever- en nierfunctie.

Dat hangt af van het type medicijn. Hieronder een grove schatting per klasse van geneesmiddel:

Opioïden
Urine: 3 – 4 dagen
Bloed: tot 12 uur
Haar: tot 90 dagen

Benzodiazepinen
Urine: 3 – 6 weken
Bloed: 2 – 3 dagen
Haar: tot 90 dagen

Amfetaminen
Urine: 1 – 3 dagen
Bloed: tot 12 uur
Haar: tot 90 dagen

Stimulantia worden meestal voorgeschreven bij het behandelen van ADHD en ADD.

Enkele voorbeelden van stimulantia zijn:

  • Dextro-amfetamine (Dexedrine®)
  • Methylfenidaat (Ritalin® and Concerta®)
  • Amfetaminen (Adderall®)

Benzodiazepinen worden voorgeschreven bij onder andere angststoornissen en slaapproblemen. Het gaat hierbij om kalmeringsmiddelen, sedativa en slaapmiddelen.

Enkele voorbeelden van benzodiazepinen zijn:

  • Pentobarbital sodium (Nembutal®)
  • Diazepam (Valium®)
  • Alprazolam (Xanax®)

Opioïden worden meestal voorgeschreven als pijnstiller. In tegenstelling tot niet-steroïde ontstekingsremmende middelen (NSAID’s), hebben opioïden geen ontstekingsremmend effect. Ze binden zich aan bepaalde receptoren in het centraal zenuwstelsel, wat de pijngewaarwording remt.

Enkele voorbeelden van opioïden zijn:

  • Fentanyl (Duragesic®)
  • Hydrocodon (Vicodin®)
  • Oxycodon (OxyContin®)
  • Oxymorfon (Opana®)
  • Dextropropoxyfeen (Darvon®)
  • Hydromorfon (Dilaudid®)
  • Meperidine/pethidine (Demerol®)
  • Difenoxylaat (Lomotil®)

We onderscheiden drie klassen van geneesmiddelen die gepaard gaan met een hoog risico op verslaving: opioïden, benzodiazepinen en stimulantia. De symptomen en gevolgen van de medicijnverslaving kunnen per medicijn verschillen.

Er is geen standaard behandeling voor eetstoornis NAO, omdat veel verschillende problemen onder deze noemer vallen. De symptomen van mensen die deze diagnose krijgen, kunnen sterk uiteenlopen. Sommige mensen eten te weinig, anderen eten te veel. Sommigen compenseren, anderen niet. Sommigen hebben ondergewicht, anderen overgewicht, of een gezond gewicht. Daarom moet er voor iedereen een individueel behandelplan worden opgesteld.

De meest voorkomende voorbeelden van (nog) niet officieel erkende eetstoornissen zijn:

• Orthorexia: Een eetstoornis die gekenmerkt wordt door een ongezonde obsessie met gezond eten. In tegenstelling tot bij de meeste eetstoornissen draait orthorexia voornamelijk om de kwaliteit van het eten en niet zozeer om hoeveelheden of het aantal calorieën dat je binnenkrijgt.

• Anorexia athletica: Een eetstoornis die gekenmerkt wordt door obsessief sporten om af te vallen of te voorkomen dat je aankomt. Deze eetstoornis wordt ook wel hypergymnasia genoemd.

• Nachtelijk eetsyndroom: Een eetstoornis waarbij het grootste deel van de dagelijkse voedselinname in de nachtelijke uren consumeert wordt. Hoewel deze eetstoornis overeenkomsten heeft met BED, hoeft er niet per se sprake te zijn van een verlies van controle over het eetgedrag of bovengemiddeld veel eten.

Zoals hierboven aangegeven heb je vaak wel symptomen van anorexia, boulimia en/of Binge Eating Disorder (BED), maar kunnen niet alle criteria worden afvinkt om daadwerkelijk een diagnose voor een van deze drie eetstoornissen te stellen. Zo kan het zijn dat je atypische anorexia nervosa hebt, waarbij je wel symptomen van anorexia vertoond maar je wel binnen de waarden van een gezond BMI blijft. Ook atypische boulimia komt geregeld voor; ook hierbij geldt dat de symptomen van boulimia aanwezig zijn (eetbuien gevolgd door compensatiegedrag), maar bijvoorbeeld niet zo vaak om daadwerkelijk de diagnose boulimia te kunnen krijgen. Er zijn ook meerdere niet officieel erkende eetstoornissen die in de categorie eetstoornis NAO worden geplaatst.

Eetstoornis NAO (Niet Anders Omschreven) is de Nederlandse term voor OSFED (Other Specified Feeding or Eating Disorder), voorheen bekend als EDNOS (Eating Disorder Not Otherwise Specified).
Als je deze diagnose krijgt dan heb je symptomen van anorexia, boulimia en/of eetbuistoornis BED, maar voldoe je niet aan alle criteria van een van deze specifieke eetstoornissen. In veel gevallen gaat het om een combinatie van verschillende voeding gerelateerde problemen. Hierbij kun je denken aan obsessief bezig zijn met je gewicht en het toepassen van ongezonde afvalmethodes. Eetstoornis NAO is de meest gediagnosticeerde eetstoornis.

Ketamine is een sterk verdovend middel dat bovendien hallucinogene effecten heeft. Langdurig gebruik van deze drug brengt dan ook ernstige lichamelijke en psychische risico’s met zich mee. Hierbij kun je denken aan:

  • Geheugenproblemen;
  • Depressie en suïcidale gedachten;
  • Spijsverteringsproblemen;
  • Maagzweren en andere maagklachten;
  • Nierproblemen.

Ketamine wordt in de medische wereld nog steeds toegepast, met name bij kinderen en ouderen. Dit omdat ketamine, in tegenstelling tot andere verdovende middelen, een aanzienlijk minder onderdrukkende werking heeft op de ademhaling. Om eventuele hallucinogene bijwerkingen te voorkomen of te onderdrukken wordt ketamine bij medische toepassingen vaak toegediend in combinatie met benzodiazepine.

Een behandeling door Changes GGZ valt onder de tweedelijns specialistische geestelijke gezondheidszorg wordt genoemd. Dit wordt vergoed door je basisverzekering. Je moet misschien wel (een deel van) je eigen risico betalen. Als dat het geval is, zal je zorgverzekeraar jou hier vooraf van op de hoogte brengen.

Let op: Indien je voor een klinische behandeling naar Zuid-Afrika gaat, worden de kosten van de vlucht niet door je basisverzekering gedekt. Die zul je dan dus wel zelf moeten betalen. Voor meer informatie raden we je aan om even contact op te nemen met je zorgverzekeraar.

Het kan voorkomen dat we toch besluiten om jou niet te behandelen. Wij kunnen van een behandeling afzien als:

  • Je jonger bent dan 18 jaar;
  • Er een psychiatrische problematiek op de voorgrond staat, zoals schizofrenie, actuele suïcidaliteit of psychoses;
  • Er sprake is een verstandelijke beperking;
  • Je dreigend of daadwerkelijk gewelddadig gedrag vertoont;
  • Jij zelf niet gemotiveerd bent om iets aan je verslaving te doen.

Er zijn geen specifieke ontwenningsverschijnselen bekend bij incidenteel gebruik. Maar als je langdurig ketamine gebruikt kun je wel ontwenningsverschijnselen ervaren. Chronische gebruikers beschrijven vaak een of meer van de volgende lichamelijke symptomen:

  • Rillingen;
  • Hartkloppingen;
  • Ademhalingsproblemen;
  • Paniekaanvallen;
  • Rusteloosheid;
  • Tranende ogen.

Je kunt ook psychische ontwenningsverschijnselen ervaren, zoals nachtmerries en flashbacks naar hallucinaties en waanbeelden die je had toen je gebruikte.

Ja, het is mogelijk om een overdosis ketamine te krijgen of te nemen. Omdat het een verdovend middel betreft, is een overdosis meestal te herkennen aan twee primaire symptomen: niet meer wakker kunnen worden en/of ernstige ademhalingsproblemen. Bij vermoedens van een overdosis ketamine (bij jezelf of een ander) is het dan ook van levensbelang om onmiddellijk het alarmnummer te bellen voor medische hulp.

Ketamine is doorgaans niet zo verslavend als bijvoorbeeld alcohol, stimulerende middelen (amfetaminen) en opiaten (morfine, heroïne). Desondanks kunnen chronische gebruikers problematische en dwangmatige gedragspatronen ontwikkelen waar ze niet zomaar vanaf komen. Ook zijn er onderzoeken die uitwijzen dat ketamine gebruikers een tolerantie ontwikkelen. Dat wil zeggen dat je steeds meer nodig hebt om het gewenste effect te bereiken, wat ook weer het risico op overdosis en andere negatieve consequenties vergroot.

Als je verslavingsgevoelig bent of een geschiedenis van drugsgebruik hebt, heb je een grotere kans om verslaafd te raken aan ketamine dan mensen zonder die risicofactoren.

K-hole of K-holing is een term die gebruikt wordt voor het nemen van een dosis ketamine waarbij je volledig de controle over je lichaam verliest. Je bent je niet langer bewust van je omgeving en wordt opgeslokt door een psychedelische trip. Een K-hole wordt vaak beschreven als een intense buitenlichamelijke of bijna-dood ervaring.

Zoals bij de meeste drugs kunnen de signalen van gebruik per persoon verschillen. Ook zijn de effecten afhankelijk van hoeveel je hebt genomen, op welke manier je gebruikt hebt, en of je onderliggende psychische klachten hebt. De meest voorkomende signalen van ketamine gebruik zijn:

  • Verdoving;
  • Onduidelijk praten;
  • Concentratie- en geheugenproblemen;
  • Veranderingen in de perceptie van kleuren en/of geluiden;
  • Immobiliteit (niet of nauwelijks in staat zijn om te bewegen);
  • Amnesie (geheugenverlies);
  • Hallucinaties en delirium;
  • Het gevoel dat je uit je lichaam treedt of loskomt van de realiteit;
  • K-hole, een angstaanjagend gevoel of bijna-dood ervaring.

Ketamine is een verdovende drug die ook wel bekend staat als ‘keta’ of ‘Special K’. De drug kan oraal genomen worden, maar ook gesnoven. In vloeibare vorm kan het worden geïnjecteerd. De hallucinogene effecten zijn vergelijkbaar met die van phencyclidine (PCP of Angel Dust).

Ketamine werd voor het eerst ontwikkeld in de jaren zestig; het werd toen gebruikt om soldaten tijdens de Vietnamoorlog te verdoven, zodat ze geopereerd konden worden. Het werd ook toegepast als verdovingsmiddel voor dieren. Ketamine bleek echter niet alleen maar verdovende en pijnstillende effecten te hebben; het gaf mensen ook het gevoel dat hun geest als het ware gescheiden werd van hun lichaam. Die buiten lichamelijke gewaarwording maakte het tot een populaire partydrug, en dat is het nog steeds.

De duur van de behandeling kan voor iedere cliënt anders zijn en is afhankelijk van het gekozen traject. De ambulante dagbehandeling heeft een duur 12 weken. De nabehandeling bestaat uit wekelijkse groepssessies die een dagdeel omvatten voor de duur van 12 weken. Een klinische behandeling (waarbij je in de kliniek wordt opgenomen) duurt gemiddeld tussen de 6 en 9 weken en kan plaatsvinden in een kliniek in Nederland of Zuid-Afrika.

Heb je een geldige basisverzekering en een verwijsbrief van je huisarts? Neem dan gerust contact met ons op. We maken dan graag een afspraak met je voor een intakegesprek.  Tijdens de intake zal bepaald worden of je ook daadwerkelijk bij ons op de juiste plek bent.

Bij Changes GGZ werken we met ervaren specialisten die samen met jou je verslaving aanpakken. Omdat abrupt stoppen met oxycodon vaak leidt tot heftige ontwenningsverschijnselen, raden wij je daarom aan om te starten met een detox behandeling onder medische supervisie. Na de detox behandeling zetten we de volgende stap naar jouw herstel. We gaan op zoek naar de oorzaak van je oxycodon verslaving en bepalen daarna samen welke behandeling het beste bij jouw situatie past. Wij bieden mogelijkheid om je oxycodon verslaving aan te pakken aan de hand van ambulante zorg of klinisch opname.

Het erkennen van je oxycodon verslaving is een belangrijke stap op weg naar duurzaam herstel. Wij helpen je graag verder met de volgende stappen. Heb je een geldige zorgverzekering en een verwijsbrief van je huisarts? Neem dan vooral contact met ons op. Wij plannen dan een intakegesprek met je in. Tijdens dat gesprek evalueren we of je bij ons inderdaad op de juiste plek bent.

Als je oxycodon slechts enkele dagen gebruikt, dan kan je in één keer stoppen. Maar wanneer je al langere tijd oxycodon gebruikt, dan is het niet verstandig om in één keer te stoppen. Je lichaam is heel snel gewend geraakt aan dit medicijn, waardoor we het aanraden om geleidelijk af te bouwen. Als je in één keer stopt met oxycodon kunnen er ontwenningsverschijnselen optreden, zoals

  • Onrust
  • Diarree
  • Hartkloppingen
  • Koorts
  • Zweten
  • Rillen
  • Gapen
  • Verlies van eetlust
  • Misselijkheid
  • Maagkrampen

Bij Changes GGZ raden we aan om je behandeling te starten met een detox behandeling onder medische supervisie. Zo zorgen we ervoor dat je deskundig afkickt van oxycodon.

Ook al wordt oxycodon op recept door de huisarts voorgeschreven, gewenning aan dit medicijn treed al snel op. Je kan daardoor gemakkelijk een oxycodon verslaving ontwikkelen. Heb jij het gevoel dat je de dosis oxycodon steeds meer moet verhogen om hetzelfde effect te krijgen? Voel je je suf, moe of futloos? En wanneer je probeert te stoppen met oxycodon, treden er dan al snel ontwenningsverschijnselen op, zoals braken, duizeligheid of koorts? Bij ja op deze vragen, dan is de kans groot dat je te maken hebt met een oxycodon verslaving. Het herkennen van de signalen van een oxycodon verslaving is een belangrijke stap richting jouw herstel.

Het kan gevaarlijk zijn om auto te rijden als je oxycodon gebruikt. Dit komt vooral door de bijwerkingen, zoals sufheid, verwardheid en duizeligheid. De eerste twee weken bij gebruik van oxycodon mag je niet autorijden. Gebruik je oxycodon langer dan twee weken, dan raden we het aan om eerst te overleggen met je huisarts voordat je weer gaat autorijden.

Ja, het is zeker mogelijk om een overdosis oxycodon te nemen. Het gebruik van oxycodon in combinatie met andere drugs verhoogt de kans op een overdosis.

Een overdosis kan fataal zijn, zelfs bij het eerste gebruik. Oxycodon zorgt voor een vermindering van de ademhaling, waarbij een vertraagde ademhaling ervoor kan zorgen dat je buiten westen raakt of zelfs overlijdt. 

Oxycodon is zeer verslavend. Het is twee keer sterker dan morfine en je lichaam bouwt al heel snel een tolerantie op, waardoor je een hogere dosis nodig hebt om hetzelfde effect te krijgen.

Oxycodon is een opiaat, een morfineachtige pijnstiller, dat wordt voorgeschreven door artsen. Dit medicijn is twee keer sterker dan morfine en werkt dus zeer goed bij het stillen van pijn. Oxycodon wordt meestal voorgeschreven in de vorm van tabletten, capsules of drank. Naast het pijnstillende effect van oxycodon kan het kalmerend werken en angst verminderen. De werking hiervan houdt ongeveer vier tot zes uur aan.

Ja, het is zeker mogelijk om een overdosis speed te nemen. Een te hoge dosis kan zeer ernstige en mogelijk fatale gevolgen hebben, waaronder problemen met of uitval van een of meerdere organen (zoals de nieren), een hartaanval of een hersenbloeding.

Speed blijft ongeveer twee tot drie dagen aantoonbaar in een urinetest. De precieze duur is afhankelijk van hoeveel je gebruikt hebt, je metabolisme en welke test er gebruikt wordt.

Als je verslaafd bent aan speed en abrupt stopt met gebruiken, kun je te maken krijgen met zowel lichamelijke als psychische afkickverschijnselen. Dit is een van de redenen dat verslaafden vaak terugvallen als ze proberen te stoppen. Daarom is een professionele behandeling met intensieve begeleiding en therapie gewenst voor een duurzaam resultaat.

Als je verslaafd bent aan amfetaminen, dan kun je niet meer zonder. Je komt de dag niet meer door zonder te gebruiken. Als je een rotdag hebt of met een probleem geconfronteerd wordt, is dat voor jou alleen maar meer reden om weer te gebruiken.

Ja, speed is zeer verslavend. Je kunt zowel lichamelijk als psychisch verslaafd raken aan amfetaminen. Een speedverslaving kan zeer ernstige en mogelijk fatale gevolgen hebben.

Amfetamine werd al in 1887 voor het eerst gesynthetiseerd. Rond 1927 ontdekte men dat amfetamine verlichting gaf bij astma, bronchitis en andere luchtwegaandoeningen. Het werd toen regelmatig door artsen voorgeschreven. De eetlustremmende werking van amfetamine zorgde ervoor dat het ook vaak werd gebruikt om af te vallen. Daarnaast werd het gebruikt voor het behandelen van depressie. In de Tweede Wereldoorlog werd speed op grote schaal voorgeschreven aan militairen, zodat zij langer alert konden blijven. Ook in de Vietnamoorlog gebruikten Amerikaanse militairen heel veel amfetaminen. Geleidelijk aan werd duidelijk dat amfetaminen ernstige bijwerkingen had. Het duurde echter nog tot de jaren zeventig voordat amfetaminen daadwerkelijk bij de wet verboden werd.

Hoe lang speed werkt is afhankelijk van veel factoren, waaronder de gebruikte hoeveelheid, de kwaliteit van de speed, de manier van inname, je tolerantie, wanneer je voor het laatst gegeten hebt, je weerstand, enzovoorts. Hoewel het hoogtepunt van de high al vrij snel bereikt wordt, is speed pas na gemiddeld vier tot acht uur uitgewerkt.

Speed wordt verhandeld in poedervorm. De meeste gebruikers snuiven het. De speed komt dan via het neusslijmvlies in je bloed terecht, waardoor je binnen enkele minuten al effect voelt. Het kan ook gewoon oraal worden ingenomen. Vanwege de bijzonder bittere smaak wordt het poeder dan meestal in een vloeitje gedaan om er een zogeheten ‘bommetje’ van te maken, waardoor het makkelijker geslikt kan worden. Dan duurt het ongeveer 30 minuten tot een uur voordat de effecten in werking treden. Sommige gebruikers smeren (voornamelijk restjes) speed op hun tandvlees. Speed wordt ook wel gespoten; in dat geval komt de drug rechtstreeks in je bloedbaan terecht en voel je dus onmiddellijk de effecten.

Speed is de straatterm voor amfetamine. Deze synthetische drug, ook wel bekend als pep, snelle of amf, is een stimulerend middel waarvan je zowel geestelijk als lichamelijk energie krijgt. Dit zorgt ervoor dat je langer door kunt gaan. Het is daarom een populaire partydrug. Speed vermindert ook de eetlust. Het staat in Nederland (onder de naam ‘amfetamine’) op Lijst I van de Opiumwet en wordt dus als een illegale drug beschouwd.

Wij zijn een zelfstandig initiatief dat specialistische geestelijke gezondheidszorg (S)(GGZ) levert voor verslavingsproblematiek en geen onderdeel is van de reguliere GGZ of andere verslavingszorginstellingen.

Binnen Changes GGZ is er geen eigen crisisdienst aanwezig. Bij telefonisch contact zal er worden gekeken naar een mogelijke oplossing. In de meeste gevallen zullen wij je verwijzen naar de huisarts.

De opnames vinden alleen plaats in onze kliniek in Zuid-Afrika. Een opname in Nederland behoort dus nog niet tot de mogelijkheden. Wanneer er eerst een detoxificatieopname zal moeten plaatsvinden dan is deze wel in Nederland. Dit is niet bij ons maar bij onze partnerkliniek.

De duur van de behandeling is afhankelijk van het traject dat zal worden ingezet. Een klinische behandeling duurt gemiddeld 6 tot 9 weken en onze ambulante dagbehandeling heeft de duur van 12 weken. De nabehandeling bestaat uit wekelijkse groepssessies die een dagdeel omvatten voor de duur van 12 weken.

Ticketkosten dienen voorafgaand aan vertrek te zijn voldaan.

De ticketkosten zijn in alle gevallen voor eigen rekening. Wanneer de behandeling voortijdig wordt afgebroken zullen deze dus niet komen te vervallen of worden teruggestort.

De eerste 10 dagen is het niet toegestaan om te telefoneren. Na deze 10 dagen kun je meermaals per week contact opnemen via de telefoon van Changes GGZ. Mobiele telefoons, laptops, tablets en andere elektronische apparaten, die verbinding kunnen maken met internet, zijn niet toegestaan.

  1. Cliënten onder de 18 jaar (voor de klinische behandeling van een verslaving) en cliënten onder de 15 jaar (voor de klinische behandeling van een eetstoornis).
  2. Cliënten waarbij de psychiatrische problematiek op de voorgrond staat zoals schizofrenie, actuele psychotische klachten en actuele suïcidaliteit.
  3. Cliënten met een verstandelijke beperking of zwakbegaafdheid.
  4. Cliënten met een gestoorde agressieregulatie met dreigend of daadwerkelijk gewelddadig gedrag.
  5. Afwezigheid van motivatie.

Changes GGZ biedt Tweedelijns Specialistische geestelijke gezondheidszorg, dit valt binnen het basispakket. Het door de zorgverzekeraar vastgestelde eigen risico zal, mits deze nog niet gebruikt is, door de cliënt voldaan moeten worden. Bij een klinische behandeling in Zuid-Afrika zullen de ticket kosten voor eigen rekening komen. In sommige gevallen vragen wij een eigen bijdrage voor de klinische behandeling voor Eetstoornissen, dit is afhankelijk van de door uw gekozen polis en de hoogte van de machtiging die wordt afgegeven door de zorgverzekeraar. U wordt vooraf geïnformeerd over de hoogte van de eigen bijdrage.

Wanneer je een geldige basisverzekering en een verwijsbrief van de huisarts hebt kan er een intake worden ingepland. Gedurende de intake zal bepaald worden of je met je hulpvraag bij Changes GGZ op de juiste plek bent. Belangrijk hierbij is dat je hoofdproblematiek verslaving of een eetstoornis is.

De wachttijd bij ons commodo, aliquam lectus sed, blandit augue. Cras ullamcorper bibendum bibendum. Duis tincidunt urna non pretium porta. Nam condimentum vitae ligula vel ornare. Phasellus at semper turpis. Nunc eu tellus tortor.

Wanneer je klaar bent om voor jezelf te kiezen, kan je via de site je gegevens in het aanmeldformulier achterlaten om teruggebeld te worden of zelf direct bellen naar 088 242 6437. In het telefoongesprek bespreken we je situatie en hoe we je eventueel kunnen helpen. We plannen vervolgens een intake in. Deze vindt in twee delen online plaats. Heb je vragen? Neem contact met ons op om deze vrijblijvend te stellen.

Wij bieden tweedelijns specialistische geestelijke gezondheidszorg. Dat wil zeggen dat een behandeling gewoon binnen het basispakket valt. Het door de zorgverzekeraar vastgestelde eigen risico zal, mits dit nog niet gebruikt is, wel door jou voldaan moeten worden. Je wordt wel altijd vooraf geïnformeerd over de hoogte van de eigen bijdrage.

Let op: Bij een klinische behandeling in Zuid-Afrika zullen de ticket kosten voor eigen rekening komen.

Er bestaat geen minimaal aantal drankjes om aan de definitie van alcoholverslaafd te voldoen. We spreken van een alcoholverslaving wanneer het drankgebruik problematisch wordt en iemand een fysieke of psychologische drang naar alcohol heeft, in de zin dat functioneren eigenlijk alleen nog onder invloed mogelijk is.

Als je meer dan twee glazen alcohol per dag drinkt en minder dan twee dagen per week géén alcohol drinkt, dan drink je al te veel en kun je als probleemdrinker beschouwd worden.

Problematisch alcoholgebruik zien we bij zogeheten ‘probleemdrinkers’. Als probleemdrinker consumeer je overmatig veel alcohol, waardoor je geleidelijk de grip op je leven verliest. Je krijgt problemen op het gebied van werk, gezondheid en/of relaties. We spreken van een alcoholverslaving op het moment dat dit problematische gedrag leidt tot een fysieke of psychologische drang naar alcohol en er sprake is van significante klinische beperkingen. Bijvoorbeeld dat je dusdanig gaat zweten en trillen als je niet drinkt en dat je je werk niet kunt uitvoeren. Als je met een alcoholverslaving kampt, kun je eigenlijk alleen functioneren onder invloed van alcohol.

Je denkt misschien dat je niet voldoet aan het stereotype alcoholverslaafde. Je bent nog nooit dakloos geweest? Je hebt nog nooit geld gestolen om alcohol te kunnen kopen? Je bent nooit gepakt voor rijden onder invloed? Je hebt een baan? Dan kun je niet echt alcoholverslaafd zijn, toch? Alcoholisme kan veel verschillende vormen aannemen. Stereotypes geven dan ook geen accuraat beeld van de alcoholverslaafden in onze maatschappij.

Waar iemand die worstelt met anorexia zijn of haar voedselinname zoveel mogelijk beperkt (vaak door zichzelf uit te hongeren), probeer je met boulimia het voedsel dat je hebt gegeten tijdens een eetbui weer kwijt te raken door het toepassen van ongezond compensatiegedrag. Boulimia is vaak lastiger te herkennen dan anorexia, omdat er bij boulimia niet per se sprake hoeft te zijn van ondergewicht. Daarbij zijn mensen met boulimia vaak heel goed in het verbergen van hun compensatiegedrag. Er zijn overigens ook mensen die symptomen van beide eetstoornissen vertonen; hierbij worden periodes van uithongeren (anorexia) vaak afgewisseld met periodes van eetbuien en braken (boulimia).

Cognitieve gedragstherapie wordt vaak toegepast om irrationele gedachten over je gewicht en zelfbeeld aan te pakken. Onder begeleiding van een voedingsdeskundige streeft men ernaar om je op een verantwoorde manier weer op een gezond gewicht te krijgen. Afhankelijk van onder andere hoeveel ondergewicht je hebt en de ernst van de door anorexia veroorzaakte lichamelijke en mentale gezondheidsproblemen, kan een kliniekopname soms noodzakelijk zijn. Daar worden therapie en nutritionele revalidatie gecombineerd met gedragsmonitoring. Dit soort programma’s blijken zeer effectief bij patiënten die bij ambulante behandelprogramma’s niet in staat zijn om aan te komen of snel een terugval krijgen

Anorexia nervosa gaat in de meeste gevallen gepaard met de volgende symptomen:

  • Een intense angst om aan te komen
  • Een verstoord zelfbeeld (je denkt dat je dik bent terwijl je dat in werkelijkheid niet bent)
  • Ondergewicht
  • Niet in staat zijn om op een gezond gewicht te blijven
  • Jezelf uithongeren
  • Overmatig bewegen
  • Dieetpillen of laxeermiddelen gebruiken
  • Je vinger in je keel steken om te braken
  • Obsessief calorieën tellen of voedsel wegen
  • Liegen over je eetgedrag

Anorexia heeft zeer ernstige gevolgen welke mogelijk tot een fatale afloop kunnen leiden. Als je jezelf herkent in de symptomen, neem dan vrijblijvend contact met ons op. We vertellen je graag wat we voor jou kunnen betekenen.

Er is geen specifieke oorzaak aan te wijzen voor waarom iemand anorexia ontwikkelt. De volgende factoren kunnen van invloed zijn:

  • Biologische factoren. Onderzoeken hebben uitgewezen dat eetstoornissen vaak in de familie zitten; genetische kwetsbaarheid kan ook het gevolg zijn van een specifiek persoonlijkheidstype of een algemene vatbaarheid voor psychiatrische stoornissen.
  • Ontwikkelingsfactoren. In veel gevallen treedt anorexia op in de tienerjaren; sommige wetenschappers denken dat de oorzaken gerelateerd zijn aan ontwikkelingsproblemen.
  • Gezinsgerelateerde factoren. Kinderen die opgroeien in een ontwricht gezin of een onveilige thuissituatie hebben (bijvoorbeeld vanwege misbruik door een gezinslid), lopen een groter risico om een eetstoornis zoals anorexia te ontwikkelen.
  • Socioculturele factoren. Adolescenten, en dan met name jonge vrouwen, hebben de neiging om actrices, zangeressen en modellen te idealiseren. Deze celebrities worden door de media neergezet als het toonbeeld van perfectie, waarbij ze middels speciale effecten vaak slanker en mooier worden gemaakt dan ze in werkelijkheid zijn. Dit zorgt ervoor dat adolescenten gaan streven naar een onrealistisch uiterlijk. Ook kwetsende opmerkingen van leeftijdsgenoten over het uiterlijk of gewicht kunnen een trigger zijn voor anorexia.

Eetstoornissen discrimineren niet. Iedereen kan een eetstoornis zoals anorexia krijgen. Hoewel anorexia vaker voorkomt bij jonge meisjes, zijn er ook oudere vrouwen en mannen die de diagnose hebben gekregen. Naar schatting is ongeveer 10 procent van de mensen met anorexia nervosa man.

Anorexia is een afkorting van anorexia nervosa, dat letterlijk vertaald ‘gebrek aan eetlust’ betekent. Dat is eigenlijk een onjuiste term voor deze eetstoornis, want iemand met anorexia hoeft niet per se een gebrek aan eetlust te hebben. Anorexia wordt vaak geassocieerd met een intense angst om aan te komen en dik te worden. Je houdt je constant bezig met (niet) eten en beperkt je voedselinname, zelfs als je al heel slank bent. Anorexia wordt gekenmerkt door ongezonde methodes om af te vallen. Hierbij kun je denken aan overmatig bewegen, het nemen van dieetpillen of laxeermiddelen en vasten. Het controleren van je voedselinname en jezelf uithongeren is vaak (bewust of onbewust) een manier om het gevoel te krijgen dat je meer controle hebt over je leven.

Je schuldgevoel ontstaat door emoties die met je aan de haal gaan. Wees hierin niet te streng voor jezelf. Stoppen met eten begint bij erkennen dat je relatie met eten nu niet gezond is. Vaak gaat er een onderliggend probleem schuil onder je drang naar eten. Deze eetstoornis wordt ook wel Binge Eating Disorder (BED) genoemd. Je bent hier niet alleen in en kan en mag hier hulp voor zoeken. Met behulp van therapie kan je je eetbuien, emoties en schuldgevoel onder controle krijgen.

In principe kan iedereen een eetbuistoornis ontwikkelen, ongeacht leeftijd of afkomst. De stoornis komt zowel bij vrouwen als mannen voor; naar schatting is ongeveer een derde van de mensen met binge eating disorder man. Er zijn wel een aantal factoren die het risico vergroten, zoals genetische aanleg. Veel mensen met een eetbuistoornis zijn opgegroeid in een gezin waar sprake was van verwaarlozing of emotioneel of lichamelijk misbruik, of waar ongezonde eetgewoontes als normaal werden beschouwd. Een slecht zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen zijn eveneens risicofactoren. Ook kinderen die gepest werden of worden vanwege hun gewicht lopen meer risico om (op jongere of op latere leeftijd) een eetbuistoornis te ontwikkelen. Traumatische ervaringen kunnen een trigger zijn.

Incidenteel iets te veel eten, bijvoorbeeld met kerst, is iets dat we allemaal weleens doen. Dat is ook helemaal niet erg. Maar bij eetbuistoornis BED wordt het structureel consumeren van te veel eten geassocieerd met een gebrek aan controle over het eetgedrag. Vaak eet je veel te snel, tot het punt dat je zo vol zit dat je niet meer kunt eten. Het kan ook zijn dat je eet terwijl je eigenlijk helemaal geen trek hebt. Na afloop van een eetbui voel je je schuldig en mogelijk ook depressief. De schaamte die je voelt zorgt ervoor dat je je eetbuien voor anderen geheim probeert te houden. Je trekt je daarom meestal in je eentje terug om te bingen.

Binge eating disorder (BED) is een eetstoornis die gekenmerkt wordt door een verlies van controle over je eigen eetgewoontes. Daardoor heb je regelmatig binges, oftewel eetbuien, waarbij je in één keer een ongewoon grote hoeveelheid eten consumeert. Veel mensen met deze eetbuistoornis worden na afloop van zo’n binge geconfronteerd met gevoelens van schuld, schaamte en stress. Dit kan weer tot meer eetbuien leiden. In tegenstelling tot bijvoorbeeld boulimia, gaat eetbuistoornis BED niet gepaard met compensatiegedrag zoals opzettelijk braken of het gebruik van laxeermiddelen.

Een binge is de Engelse term voor een eetbui: het eten van een enorme hoeveelheid voedsel in een hele korte tijd. Tijdens zo’n binge grijp je meestal naar calorierijk voedsel; junkfood dat heel veel vet en/of suiker bevat. Een binge kan spontaan voorkomen, maar er zijn ook boulimia patiënten die hun binge plannen. Sommigen eten ongecontroleerd, anderen eten dingen op een zeer gecontroleerde of systematische wijze, bijvoorbeeld door voedsel op een bepaalde volgorde te eten. Na afloop van een binge voel je een overweldigende drang om jezelf te ontdoen van het voedsel dat je naar binnen hebt gewerkt, uit angst dat je aankomt.

Boulimia gaat meestal gepaard met de volgende symptomen:

  • Herhaaldelijke eetbuien
  • Compensatiegedrag zoals opzettelijk braken, misbruik van laxeermiddelen, diuretica of andere medicatie, vasten of overmatig sporten
  • Een laag zelfbeeld
  • Symptomen van een angststoornis en/of depressie

Wanneer je al langere tijd symptomen van boulimia vertoond kun je last hebben van onder andere een onregelmatige of geheel gestopte menstruatie, gebitsproblemen en maag- en darmproblemen. Herken je jezelf in de symptomen van boulimia? Neem dan vrijblijvend contact met ons op. Boulimia kan zeer ernstige en zelfs levensbedreigende gevolgen hebben. Wij kunnen je helpen deze eetstoornis te overwinnen.

Er is geen specifieke reden aan te wijzen waarom iemand boulimia ontwikkeld. Wel weten we dat eetstoornissen over het algemeen gelinkt zijn aan weinig zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld. Als je boulimia hebt kun je het gevoel hebben dat je geen controle hebt over (bepaalde aspecten van) je leven. Overmatig eten en het daaropvolgende compensatiegedrag geeft je het gevoel dat je toch nog ergens controle over hebt, namelijk je eetgedrag.

Waar iemand die worstelt met anorexia zijn of haar voedselinname zoveel mogelijk beperkt (vaak door zichzelf uit te hongeren), probeer je met boulimia het voedsel dat je hebt gegeten tijdens een eetbui weer kwijt te raken door het toepassen van ongezond compensatiegedrag. Boulimia is vaak lastiger te herkennen dan anorexia, omdat er bij boulimia niet per se sprake hoeft te zijn van ondergewicht. Daarbij zijn mensen met boulimia vaak heel goed in het verbergen van hun compensatiegedrag. Er zijn overigens ook mensen die symptomen van beide eetstoornissen vertonen; hierbij worden periodes van uithongeren (anorexia) vaak afgewisseld met periodes van eetbuien en braken (boulimia).

Boulimia nervosa is een eetstoornis waarbij je last hebt van steeds terugkerende eetbuien. Deze eetbuien worden vrijwel altijd opgevolgd door paniek en/of schuldgevoelens, waardoor je toevlucht zoekt tot extreme handelingen (compensatiegedrag) om de grote hoeveelheden voedsel die je tijdens die eetbuien hebt geconsumeerd te compenseren en gewichtstoename te verhinderen. Veelvoorkomende voorbeelden van zulk compensatiegedrag zijn opzettelijk braken of ongepast gebruik van laxeermiddelen. Ook periodes van vasten, overmatig sporten en zelfs het gebruik van klysma’s worden soms als compensatiemethodes gebruikt.

Inschrijven Contact opnemen